Στο Καραϊσκάκη υπήρχε ένας ευρωπαϊκός αέρας. Η εξέδρα υπενθύμισε ότι ο Ολυμπιακός είναι κάτοχος ευρωπαϊκού τροπαίου, η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική, όλοι καταλάβαιναν ότι το ματς προσφέρεται για μια νέα αρχή: πρώτοι από όλους ο προπονητής και οι παίκτες της ομάδας. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με ένα γκολ του ΕλΚαμπί από πάσα του Ζέλσον στο 4’, που πανηγυρίστηκε αλλά δεν μέτρησε, ωστόσο ήταν χρήσιμο: λειτούργησε ως εξαιρετικό σημάδι ότι ο Ολυμπιακός μπήκε συγκεντρωμένος κι έτοιμος να δείξει την πρόοδό του όπως ο κόουτς Μεντιλίμπαρ είπε πριν το ματς. Δεν ήταν ευχή, ήταν βεβαιότητα.

Η πεντάδα ήταν το μυστικό

Ο Μεντιλίμπαρ βρήκε σε τρίτο συνεχόμενο ματς την ενδεκάδα που μπορούσε να στηρίξει το σχέδιο του: η ενδεκάδα του δεν είχε πολλά από τα εφετινά αποκτήματα και ίσως για αυτό είχε ομοιογένεια. Δεν ήταν όμως ο περσινός Ολυμπιακός αυτός που διέλυσε την Μπράγκα: ήταν απλά ένας λογικός Ολυμπιακός με παίκτες που είχαν τρεξίματα, που έπαιξαν ο ένας για τον άλλο, που επιθετικά συνεργάστηκαν. Κι αυτά αρκούν για μια νίκη, διότι δεν είναι καθόλου απλά και δεδομένα. Τα υποστήριξαν μάλιστα παίκτες που πέρυσι στα ευρωπαϊκά ματς έλειπαν: ο Κοστίνια, ο πρωταθλητής Ευρώπης Νέων Μουζακίτης (για τους φίλους «Μούζα»), ο Ζέλσον Μαρτίνς, ένας καλλιτέχνης.

Ο Μεντιλίμπαρ προτίμησε τον Μουζακίτη  δίπλα στον Εσε και πίσω από τον Τσικινιο και έδωσε φανέλα βασικού στον Ζέλσον Μάρτινς που επέστρεψε στην κατάλληλη στιγμή και βρέθηκε στα αριστερά, καθώς  ο Βάσκος κράτησε στα δεξιά τον Ροντινέι ως εξτρέμ (με τον Κοστίνια και πάλι πίσω του): η πεντάδα αυτή ήταν το μυστικό της επιτυχίας κυριαρχώντας στη μεσαία γραμμή. Το σχήμα ήταν πιο πολύ 4-5-1 παρά 4-3-3: στα χαφ υπήρχε πυκνότητα. Ο Καρβαλιάλ από την πλευρά του παρουσίασε μια πολύ επιθετική Μπράγκα με τον Αντρέ Ορτα ως οργανωτή και τέσσερις κυνηγούς: οι Ρικάρντο Ορτα, Φερνάντεζ και Μαρτίνεζ ήταν οι τρεις φουνταριστοί κι ο Μπρούμα, εκκινώντας από τα δεξιά, τους πλαισίωνε. Ο Καραβαλιάλ ήθελε η ομάδα του να μεταφέρει τη μπάλα γρήγορα μπροστά σε αυτούς τους τέσσερις, που έπρεπε να παίζουν ένας εναντίον ενός με τους αμυντικούς του Ολυμπιακού, αλλά αυτό ήταν θεωρία πιο πολύ από πράξη. Στο πρώτο ημίχρονο οι χαφ και οι αμυντικοί των Πορτογάλων κυρίως γέμιζαν – η άμυνα του Ολυμπιακού είχε ελάχιστα προβλήματα παίζοντας στα σωστά μέτρα. Στις λίγες φάσεις που δημιουργήθηκε κάποιος κίνδυνος, όπως στο 37΄όταν ο Ρικάρντο Ορτα βρέθηκε απέναντι αλλά λίγο πλάι από τον Τζολάκη, ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού τον νίκησε. Ομως η φάση αυτή ήταν η εξαίρεση στον κανόνα του ματς: ο Ολυμπιακός κι αμυνόταν σωστά και χτυπούσε σε κάθε ευκαιρία.

Οι σεσημασμένοι χάρηκαν

Ο Μεντιλίμπαρ ήθελε η ομάδα του να παίξει ποδόσφαιρο, δηλαδή να πιέσει και να κλέψει μπάλες – κυρίως να παίξει για τον φορ της που πάντα ξεμαρκάρεται: ανάμεσα σε μια ομάδα με σχέδιο, δηλαδή τον Ολυμπιακό, και μια ομάδα με, ας πούμε, επιθετική διάθεση, ήταν λογικό να κερδίσει αυτή που οι παίκτες της ήξεραν τι να κάνουν με την μπάλα στα πόδια. Ο Ολυμπιακός έπαιζε στοχευμένα και χωρίς να παίρνει μεγάλο ρίσκο δημιουργούσε προϋποθέσεις για γκολ. Στο 24΄ο Ροντινέι έκανε το πρώτο από τα πολλά κλεψίματα της μπάλας που είχε στην βραδιά, μπήκε διαγώνια, αλλά ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας Ματέους του στέρησε το γκολ, όμως η φάση ήταν προμήνυμα για την συνέχεια. Ο Ολυμπιακός είχε καλές στιγμές με τον Ζέλσον, τον Τσικίνιο και τον Ρέτσο κι ευτύχησε να ανοίξει το σκορ στο 45΄. Τότε ο Αντρέ Ορτά έκανε ένα επιπόλαιο διώξιμο, ο Ζέλσον κατέβασε την μπάλα στο υψος της περιοχής κάνοντας επίδειξη τεχνικής και την έστρωσε με τακουνάκι (!) στον ΕλΚαμπί, που σούταρε για να καταλήξει η μπάλα στα δίχτυα μετά την ακούσια παρέμβαση του Φερέιρα. Και το ματς τελείωσε. Όχι μόνο γιατί ο Ολυμπιακός βρήκε το γκολ που του έδιωξε κάθε άγχος, αλλά και γιατί η Μπράγκα ήταν υποχρεωμένη στο δεύτερο ημίχρονο να κυκλοφορήσει τη μπάλα, πράγμα που οι σεσημασμένοι κλέφτες του Ολυμπιακού άλλο που δεν ήθελαν. 

Στο 53’ ο Ροντινέι κλέβει, ψάχνει τον ΕλΚαμπί, η μπάλα στρώνεται στον Εσε κι αυτός αποδεικνύει πως μπορεί και να σκοράρει. Και πριν τα πανηγύρια σταματήσουν γίνεται το 3-0. Ο Τσικίνιο αρχικά χάνει την ευκαιρία να γίνει σκόρερ και στην συνέχεια αφήνει την θέση του στον Γουίλιαν. Αυτός στο 59΄κάνει το δικό του κλέψιμο, βγάζει τον Ροντινέι φάτσα με τον τερματοφύλακα διαγώνια, αλλά αυτός προτιμά τον ΕλΚαμπί που έχει ειδικότητα: το 3-0 προκαλεί ντελίριο. Και δίνει στον Ολυμπιακό το πρώτο του τρίποντο στη εφετινή του ευρωπαϊκή περιπέτεια που μόλις άρχισε.

Ο Μεντιλίμπαρ σκέφτεται το ντέρμπι και βγάζει μετά τον Τσικίνιο, τους Ρέτσο, Κάρμο, Ροντινέι και Ζέλσον. Ο Καρβαλιάλ πετάει γρήγορα λευκή πετσέτα: όταν στο 70΄ο Κάρμο βγάζει πάνω από την γραμμή μια λόμπα του Ρικάρντο Ορτα καταλαβαίνει πως η ομάδα του δεν έχει κάτι να κυνηγήσει και στέλνει στο γήπεδο κάτι μικρούς.

Ολοι διακριθέντες και είναι σπάνιο

Σε όλο σχεδόν το δεύτερο ημίχρονο δεν υπάρχει ματς: ο έλεγχος του Ολυμπιακού είναι απόλυτος γιατί, ειδικά μέχρι το 70΄, δεν έχει υστερήσαντα. Είναι πολύ σπάνιο μια ελληνική ομάδα σε ευρωπαϊκό παιχνίδι να έχει μόνο διακριθέντες κι όμως αυτό συνέβη χθες.

Ο Τζολάκης το 37΄ έχει κάνει την επέμβαση του αγώνα, δείχνοντας για μια ακόμα φορά τα καταπληκτικά ρεφλέξ του, ενώ έχει επίσης τουλάχιστον τρεις καθοριστικές εξόδους. Ο Κοστίνια έδειξε γιατί ήρθε με τον άτυπο τίτλο του καλύτερου δεξιού μπακ του πορτογαλικού πρωταθλήματος: όχι μόνο αντέχει στην πίεση, αλλά προσπαθεί και να σκοράρει και μάλιστα στο 80’ όταν ο Ολυμπιακός έχει κατεβάσει ταχύτητα - σημάδι ότι δεν έχει σταματήσει να είναι ποτέ συγκεντρωμένος. Ο Ορτέγκα έχει ένα δύσκολο αντίπαλο όπως ο Μαρτίνεζ και τα κατάφερε απέναντι του υποδειγματικά σε σημείο ο Καρβαλιάλ να βγάλει τον παίκτη του. Ο Ρέτσος είχε ψυχραιμία και καθαρό μυαλό δείχνοντας πόσο έλλειψε στην αρχή της χρονιάς. Ο Κάρμο θα ήταν ένας από τους καλύτερους του ματς μόνο για την καταπληκτική επέμβαση που έκανε με κεφαλιά στο 70’ όταν ο Ορτα είχε αρχίσει να πανηγυρίζει πιστεύοντας ότι σκόραρε. Ο Εσε ήταν παντού κι έβαλε και γκολ - πράγμα σπάνιο αλλά για αυτόν τον Ολυμπιακό απαραίτητο. Ο Τσικίνιο έχει κάνει το καλύτερό του παιχνίδι πλαισιώνοντας υποδειγματικά τον ΕλΚαμπί και παίζοντας άψογα και σαν τρίτος χαφ: χάρη σε αυτόν ο Ολυμπιακός μοιάζει να παίζει με παίκτη παραπάνω. Ο Ζέλσον έχει γυρίσει από τραυματισμό στην κατάλληλη στιγμή για να τρελάνει τους Πορτογάλους: αριστερά νομίζω παίζει καλύτερα. Ειδική μνεία όμως απαιτείται για τους υπόλοιπους τρεις που συμπλήρωσαν την αρχική εντεκάδα.

Ο Μουζακίτης αποδεικνύει με το παιχνίδι του ότι οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν ηλικία: όταν έχουν στόφα πρωταθλητή έχουν αρετές, έχουν ικανότητες, έχουν προσωπικότητα πρέπει να είναι βασικοί. Οι γρήγορες πάσες του, η απόλυτη γνώση του που είναι οι συμπαίκτες του, τα κλεψίματα του είναι καταθέσεις στον αγωνιστικό κουμπαρά που άλλος δεν κάνει. Ο Ροντινέι κουβαλάει τον Ολυμπιακό μόνος του από την αρχή της σεζόν: ως εξτρέμ είναι απολαυστικός. Δεν είναι μια λύση, όταν κάποιος λείπει, αλλά δείχνει να γνωρίζει την θέση σαν να παίζει σ΄ αυτή χρόνια και φωνάζει πια πως η θέση του ανήκει. Φυσικά στους πολύ μεγάλους της βραδιάς είναι κι ο ΕλΚαμπί. Όταν υπάρχει αυτός όλα τα προβλήματα λύνονται: χθες ξεκινά με ένα γκολ που δεν μέτρησε στο 4΄, σκοράρει στο 45΄και τελειώνει την Μπράγκα στο 59΄. Δίνει την εντύπωση ότι αν χρειαστεί να βάλει φέτος 40 γκολ, γιατί δεν υπάρχει άλλος ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό που να έχει το 40% της δικής του ικανότητας στο γκολ, θα το κάνει χωρίς πρόβλημα.

Το περσινό μάθημα

Ο Ολυμπιακός δεν πήρε απλώς μια νίκη. Έστειλε ένα μήνυμα ότι δεν έχει προβλήματα υλικού: οι σωστές επιλογές χρειάζονται και φυσικά πρέπει πάντα οι παίκτες να δίνουν αυτό που μπορούν κι αυτό που η περίσταση απαιτεί. Χωρίς ιδρώτα, συγκέντρωση, πλάνο, δεν γίνεται τίποτα. Με πολλή καρδιά και χωρίς έπαρση γίνονται τα πάντα. Ήταν το μάθημα της περσινής σεζόν: θα φανεί στην πορεία αν το ξαναθυμήθηκαν. Χθες είδαμε γιατί αυτό υπήρξε το καλύτερο μάθημα.