Ο Παναθηναϊκός κέρδισε στο ΟΑΚΑ και την Αρμάνι (79-62) και έφτασε στην τρίτη θέση στον πίνακα της βαθμολογίας στην Ευρωλίγκα γεγονός που δεν μου κάνει εντύπωση: αν είναι προσεχτικός θα τερματίσει στην πρώτη τετράδα – λογικά αυτό θα κριθεί στα ματς στην Αθήνα με την Φενέρ και την Μπαρτσελόνα. Ο ΠΑΟ χθες δεν θα μπορούσε να έχει πρόβλημα από την στιγμή που επέστρεψε ο Βιλντόσα. Ο Αταμάν είχε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει αυτόν και τον Καλαϊτζάκη για συνολικά 30 λεπτά (10 περίπου τον Αργεντινό και 20 τον Καλαϊτζάκη). Ο χρόνος αυτός ήταν πολύτιμος για να πάρει αναπνοές ο πανταχού παρών Γκραντ και για να θυμίζει ο Αταμάν στον Ναν πως, αν δεν είναι όσο σοβαρός πρέπει, ο πάγκος τον περιμένει. Ο,τι ισχύει για τους άλλους παίκτες, ισχύει και για τον Αμερικάνο σταρ και σκόρερ: από τον Αταμάν θα έχει όσο χρόνο θέλει, αρκεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις, η πρώτη από τις οποίες είναι η σοβαρότητα. Ο ΠΑΟ κέρδισε άνετα την Αρμάνι (και από πάρα πολύ νωρίς) με τον Ναν να έχει μόλις 3 στα 16 σουτ – όσοι νομίζουν ότι είναι αυτός το μυστικό της εφετινής επιτυχημένης πορείας του ΠΑΟ πρέπει να αναθεωρήσουν: ο αληθινός ηγέτης των Πρασίνων είναι ο προπονητής της ομάδας.

Το παιγνίδι δεν αντέχει σε κριτική: ο ΠΑΟ προηγήθηκε 16-8 μετά από δυόμισι μόνο λεπτά, έφτασε στο έβδομο λεπτό του δεύτερου δεκάλεπτου στο 42 -24, πήγε στο 55-37 δεκαπέντε λεπτά πριν το τέλος του ματς. Θυμίζω πως στο Μιλάνο για να κερδίσει είχε κρατήσει την Αρμάνι στους 68 πόντους, τόσους περίπου την άφησε να βάλει και χθες κι ας ήταν πληρέστατη. Το ό,τι ο Αταμάν δεν ήταν ευχαριστημένος στο τέλος, παρά την άνετη επικράτηση, δείχνει από την μια την πρόοδο του ΠΑΟ κι από την άλλη την νοοτροπία του προπονητή του. Που ευτυχώς που ήρθε στην Ελλάδα και που μακάρι να βοηθήσει το ταλαιπωρημένο ελληνικό μας μπάσκετ να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Η σκηνή στο τέλος

Η σκηνή στο flash interview  με την Δώρα Παντέλη είναι πιο θεαματική από το ίδιο το ματς του ΠΑΟ, τα καρφώματα του ΛεΣόρ και τα τρίποντα του Χουάντσο που ήταν εξαιρετικός στο δεύτερο δεκάλεπτο. Η Παντέλη, έχοντας περάσει όλο το βράδυ να εξυμνεί με τον Νικήτα Αυγουλή (και σωστά…) την άμυνα του ΠΑΟ, επεσήμανε στον Τούρκο προπονητή το πόσο καλή δουλειά έκανε η ομάδα του σε αυτό τον τομέα. Ενας άλλος στην θέση του Αταμάν θα κοιτούσε το χαρτί με τα στατιστικά, θα της έλεγε μπράβο για την παρατήρηση και θα υπερθεμάτιζε λέγοντας πως στα τρία από τα τέσσερα δεκάλεπτα η ομάδα του δέχτηκε κάτω από 16 πόντους - μετά θα μοίραζε συγχαρητήρια στα παιδιά για την προσπάθεια.

Ο Αταμάν όμως είναι ο Αταμάν, δηλαδή κάποιος που έχει παίξει τρεις τελικούς στη σειρά στην Ευρωλίγκα με την Εφές (κι όχι με την Ρεάλ Μαδρίτης ή την Μπαρτσελόνα) και δεν έπαιξε και σε ένα τέταρτο το 2020 μόνο και μόνο γιατί σταμάτησε η διοργάνωση. Ακριβώς επειδή την διοργάνωση την ξέρει, είπε πως η άμυνα ήταν καλή, αλλά δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος από την επίθεση γιατί είδε πολλές κακές επιλογές και πολλά λάθη. Είπε επίσης ότι η ομάδα του πρέπει να βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα και ότι περιμένει από όλους τους παίκτες του περισσότερα. Και στην προσέγγιση έχε απόλυτο δίκιο. Διότι ομάδα που θέλει να προχωρήσει σε αυτή την διοργάνωση δεν μπορεί να χαίρεται μόνο επειδή ο Γκτραντ πήρε και την ταυτότητα και του Σιλντς και επειδή η Αρμάνι είχε μόλις 19% στο τρίποντο (4 στα 21) και μόλις 9 ασίστ – αριθμοί που δείχνουν πόσο δύσκολα ήταν τα σουτ της. Αυτά δεν είναι σημαντικά κατορθώματα στην Ευρωλίγκα: χθες η Ζαλγκίρις του Τρινκέρι κράτησε την Εφές στους 70 πόντους και της επέτρεψε να βάλει όλα κι όλα 12 δίποντα σε όλο το ματς. Δεν νομίζω πως κανείς περιμένει να μπει στα play off.

Ακόμα δεν τον ξέρουν

Χαμογελάω όταν διαβάζω πως ο Αταμάν απέδειξε ότι μια ομάδα του μπορεί να παίξει και καλή άμυνα, ακόμα κι όταν έχει επιθετικούς σολίστες κτλ. Αυτά εγώ τα έγραφα όταν ήταν καλοκαίρι κι ακόμα λίγοι ήξεραν τι προπονητή έφερε ο ΠΑΟ: αμφιβάλω αν το ήξερε καλά κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που έλεγε ότι ο ΠΑΟ θα βάζει 120 πόντους και δεν πειράζει αν δέχεται 115. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι ο Αταμάν παραμένει ένα γοητευτικό μυστήριο ακόμα και σήμερα – μήνες μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα με τον ΠΑΟ τρίτο στην Ευρωλίγκα και σίγουρα πρώτο στο πρωτάθλημα. Αφού διακινήθηκε η ιδέα πως ο Τούρκος κερδίζει χάρη στον Ναν (άντε και στον ΛεΣόρ και στον Γκραντ), τώρα προβάλλεται ως εξήγηση για τις νίκες ότι ξαφνικά ο Αταμάν έγινε ο Μάλκοβιτς του 2024 και «παίζει άμυνα και μπράβο του γιατί πείθει τους παικταράδες του να το κάνουν κτλ». Συγνώμη που πάλι θα σας το χαλάσω, αλλά ούτε αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Για να καταλάβετε τον Αταμάν ξεχάστε την άμυνα και όλα όσα έχετε ακούσει για «αλλαγές», «αυτοθυσία», «σκληράδα», «ξύλο» - τα ακούτε όχι από βίτσιο αλλά γιατί στην Ελλάδα για αυτά και μόνο όλοι μιλάνε.

Ο Αταμάν κάνει καριέρα χρόνια τώρα ενθαρρύνοντας κάθε παίκτη να δείξει την ποιότητα και την ικανότητα του, φτιάχνει ομάδα βάζοντας την σωστή πίεση σε καλούς παίκτες που οφείλουν να κάνουν το βήμα μπροστά. Στο μπάσκετ βήμα μπροστά κάνεις όταν σε φοβούνται όταν έχεις την μπάλα στα χέρια – όλα τα άλλα είναι στατιστική. Πάντα ο Αταμάν είχε επιτυχίες όταν έβρισκε παίκτες να ακούν τις ενθαρρύνσεις του: πανέτοιμους πρωταθλητές δεν είχε ποτέ του. Στην Εφές τον Λάρκιν τον έφερε όταν αυτός βαρέθηκε να κάθεται στον πάγκο των Μπόστον Σέλτικς και να τσακώνεται με τον κόουτς Μπραντ Στίβενς. Τον Μίσιτς τον πήρε από την Ζαλγκίρις όπου με τον Γιασκεβίτσιους είχε 7 πόντους μέσο όρο. Ταλαντούχοι ήταν και οι δυο, αλλά κανείς δεν ήταν πρωταθλητής Ευρώπης και κανείς δεν είχε παίξει στη Ρεάλ, στην Μπαρτσελόνα, στην Αρμάνι των εκατομμυρίων έστω. Μαζί του έγιναν MVP Final 4 και την Ευρωλίγκα την κατάκτησαν. Το κατάφεραν χάρη στην πίεσή που τους ασκούσε να βάλουν την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι, να πάρουν τις σωστές πρωτοβουλίες και να κάνουν τις καλύτερες επιλογές στην επίθεση. Ούτε στα παρκέ βουτούσε κανένας τους, ούτε πανηγύριζε γιατί έμεινε η μπάλα στους αντιπάλους 24 δευτερόλεπτά. Με τον Αταμάν, αν δημιουργείς και σκοράρεις, παίζεις. Χθες είχε «πέντε» διψήφιους: παραλίγο θα είχε έξι - ο Γκραντ έμεινε στους 9. Ονειρό του Αταμάν είναι να έχει δέκα διψήφιους.   

Παίκτες προοδεύουν

Ο ΠΑΟ μπορεί να πάει στο Final 4 και μπορεί και να μην πάει. Μπορεί να κατακτήσει την Ευρωλίγκα ή το πρωτάθλημα και μπορεί και να μην κερδίσει τίποτα. Αυτά είναι σημαντικά για την ιστορία του, για τον κόσμο του, για τον Γιαννακόπουλο που βάζει τα λεφτά του. Ο Αταμάν και η δουλειά του και η νοοτροπία του είναι κάτι που μπορεί να αποδειχτεί πολύ χρήσιμο για το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα, αρκεί να καταλάβουμε πως ο Τούρκος πρεσβεύει το μπάσκετ του καιρού μας. Αφού έφτιαξε σε χρόνο ρεκόρ ένα πολύ ανταγωνιστικό Παναθηναϊκό, ελπίζω μέχρι το τέλος της χρονιάς να μας δώσει μερικούς παίκτες που θα έχουν κάνει μαζί του το βήμα μπροστά, δηλαδή δεν θα φοβούνται να παίζουν με την μπάλα και θα έχουν την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να την βάζουν στο καλάθι.  Ηδη φαίνεται η πρόοδος του Κώστα Αντετοκούνμπο και του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη. Στην επίθεση. Που είναι ο τομέας στον οποίο διακρίνονται οι μεγάλοι παίκτες. Όχι στον Παναθηναϊκό. Στην ιστορία του μπάσκετ.