Το δεύτερο χρυσό της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς του Τόκιο το κέρδισε ο Μίλτος Τεντόγλου γιατί πρέπει να επιβραβεύεται καμιά φορά και η ωραία τρέλα. Ο Τεντόγλου μου λένε καιρό τώρα όσοι τον γνωρίζουν είναι ο πιο ωραίος «τρελός» της αθλητικής μας κοινότητας. Προικισμένος και δουλευταράς, αλλά πάνω από όλα σπουδαίος τύπος. Αν συνήθως κάθε Ελληνας υπεραθλητής μοιάζει να έχει εμφανιστεί στη ζωή μας προερχόμενος από κάποιο υπερηρωϊκό σύμπαν έτοιμος να κάνει κατορθώματα, ο Τεντόγλου κάνει κατορθώματα παραμένοντας εντυπωσιακά γήινος. Απλός κι αυθόρμητος. Εξωστρεφής και ατακαδόρος. Από όλα τα μέλη της ελληνικής αποστολής μόνο αυτός θα γυρνούσε στους λιγοστούς Ελληνες που ήταν στο γήπεδο, μετά το έκτο χρυσό του άλμα φωνάζοντας ότι αυτό που έκανε είναι μια «αλητεία»! Αλλοι θα είχαν προετοιμάσει δηλώσεις, άλλοι θα έκλαιγαν, άλλοι θα ευχαριστούσαν το Θεό κι άλλοι θα σκεφτόντουσαν τα φλας των φωτογράφων: δεν παρεξηγώ κανένα, ούτε προς Θεού κουνάω το δάχτυλο – ο πανηγυρισμός μιας τέτοιας στιγμής είναι κάτι τόσο απίθανο, που ίσως επιβάλει μια κάποια σκηνοθεσία του. Αλλά ο Τεντόγλου τη στιγμή του θριάμβου προτίμησε να μείνει συνεπής σε αυτή την υπέροχη απλότητα που τον διακρίνει. «Στο έκτο άλμα πήρα φόρα και τους έκλεψα το χρυσό. Αλητεία ε;».

Όλα τα χρυσά δεν είναι ίδια

Το χρυσό του Τεντόγλου στο Τόκιο είναι μια μεγάλη στιγμή ελληνικής αθλητικής ιστορίας. Όλα τα μετάλλια της πρωτιάς στους Ολυμπιακούς είναι χρυσά, αλλά όλα τα χρυσά δεν είναι ίδια μετάλλια – κι ετούτο είναι πραγματικά από τα σπάνια! Το χρυσό στο μήκος βάζει τον Τεντόγλου σε μια λίστα υπεραθλητών που έχουν γράψει την ιστορία των Αγώνων – το όνομά του μπαίνει δίπλα σε θρύλους όπως ο Τζέσε Οουενς, ο Μπομ Μπίμον, ο Καρλ Λίουις. Κι αυτοί όμως οι θρύλοι πιστεύω θα ζήλευαν λιγάκι τον τρόπο που το παιδί από τα Γρεβενά κατάφερε να τρυπώσει στην παρέα τους: το να πάρεις το χρυσό είναι εποποιία, το να το κάνεις στο έκτο άλμα κι ενώ είσαι εκτός μεταλλίων είναι μυθιστόρημα πραγματικό. Τα ωραιότερα μυθιστορήματα, να το ξέρετε, είναι αυτά που έχουν ως πρωταγωνιστές απλούς ανθρώπους. Ικανούς για μια στιγμή να κάνουν τα πάντα. Ακόμα και μια «αλητεία ε;».  

Κι αναρωτιέσαι τι κάνει…

Οποιος ξενύχτησε να δει το μεγάλο αυτό αγώνα πρέπει, το λιγότερο, να ξαναβρήκε λίγη από την αγάπη του για το στίβο – κι όχι γιατί ο νικητής ήταν Ελληνας, αλλά γιατί ο νικητής χρειάστηκε έξι άλματα για να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από όλους. Ο Τεντόγλου ξεκινά καλούτσικα και τρυπώνει από την αρχή στην τριάδα αλλά ποτέ δεν είναι πρώτος. Κυνηγά τον Κουβανό πρωταθλητή Ετσεβαρία που χει κάνει 8.50 για ζέσταμα στον προκριματικά, θέλει για πολλούς λόγους το χρυσό στο αγώνισμά των Αμερικάνων και πετά στο 8.41 στο δεύτερο άλμα του. Ο Τεντόγλου έχει δυο άκυρα – με το ένα  «χαϊδεύει» μια μεγάλη επίδοση, το δεύτερο σε κάνει να αναρωτιέσαι τι κάνει. Όπως και να χει μπαίνει στο γύρο των τελευταίων αλμάτων χωρίς θέση στο βάθρο. Με ένα όμως κρυφό άσσο: η δική του καλή επίδοση είναι καλύτερη από την δεύτερη καλύτερη του Ετσεβαρία, πράγμα που σημαίνει πως αν κάνει το άλμα πάνω από τα 8.40 μπορεί να είναι αυτός ο νικητής. Στο έκτο του άλμα μοιάζει να θυμάται ότι μια τέτοια επίδοση, έχει βρει φέτος όχι μόνο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, αλλά και στο γήπεδο της Καλλιθέας, που σκηνικό για παγκόσμιες επιδόσεις δεν το λες. Με την άνεση του πρωταθλητή που από το 2017 και μετά έχει τα 8 μέτρα στο τσεπάκι παντού όπου έχει αγωνιστεί, ο Τεντόγλου φτάνει στο «8.41 μ της αλητείας», σπέρνοντας τον πανικό στους προπορευόμενους που τον ακολουθούν κι ολοκληρώνουν τα άλματα μετά από αυτόν. Ο Ετσεβαρία, που έχει περάσει τη βραδιά ψάχνοντας το άλμα πάνω από τα 8.50μ που θα κάνει τον κόσμο να τον αποθεώσει, βρίσκεται ξαφνικά στην ανάγκη να κάνει ένα άλμα πάνω από το 8.20 μ για να αφαιρέσει από το Μίλτο το χρυσό που η ελληνική ομάδα (αλλά όχι κι ο Τεντόγλου) έχει αρχίσει να πανηγυρίζει. Αλλά στο τελευταίο άλμα, ακόμα και για ένα Κουβανό υπεραθλητή αυτό δεν είναι απλό: η άνεση του Ελληνα που μπήκε στον αγώνα με γυαλιά ηλίου (!), τον έχει νικήσει – ολοκληρώνει τραυματίας έχοντας χάσει μια πρωτιά χωρίς να καταλάβει πως. Αλητεία ε;       

Διαφωνεί όμως ο ίδιος

Με αυτή την εξιστόρηση του αγώνα θα διαφωνούσε ωστόσο ο ίδιος ο Τεντόγλου που μίλησε στο τέλος. Η δική του εξιστόρηση είναι μια μοναδική κατάθεση απλότητας. Στον κόσμο του αθλητισμού οι πρωταγωνιστές αγαπούν τα περίπλοκα, τα συναισθηματικά και τα μελό λογάκια που θυμίζουν τραγουδοποιούς. Αλλά ο Τεντόγλου είναι μοναδική περίπτωση και πρέπει να τον ακούσετε για να καταλάβετε γιατί απίθανο τύπο μιλάμε. «Ήταν πολύ κακός ο αγώνας που έκανα. Τι έκανα; Τι έκανα… Δεν ξέρω τι έπαθα στις πέντε πρώτες προσπάθειες. Η πρώτη θέση είναι πολύ τυχερή. Δεν ξέρω τι πήγε στραβά. Μάλλον φταίει το γόνατό μου, μάλλον φταίει ότι ήταν πρωί. Δεν μπορούσα να το βρω με τίποτα. Μάλλον έφταιγε και λίγο η πίεση, δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Στο τέλος είπα πάμε για ένα χαλαρό αλματάκι. Στα 8.21μ ήταν η δεύτερη θέση, θα το κάνουμε, λέω, σιγά. Κατά λάθος έγινε ό,τι έγινε, κωλόφαρδος ήμουν. Με επίδοση 8.15 δεν ήθελα να κερδίσω, για το Θεό. Καλύτερα να έχανα. Δεν ήθελα μετάλλιο» είπε γελώντας. Και πρόσθεσε αφοπλιστικά: «Δεν έπρεπε να κερδίσω εγώ σήμερα. Έπρεπε να κερδίσει ο Ετσεβαρία, ήταν καλύτερος. Εγώ δεν ήμουν καλά, ό,τι να ναι έκανα. Μέχρι και τούμπα έφαγα. Πήγα στο τελευταίο άλμα και τους το έκλεψα. Δεν ένιωσα πως έδωσα τη μάχη που έπρεπε να δώσω. Μπήκα με τα γυαλιά γιατί με ενοχλούσε ο ήλιος. Μετά μου άρεσαν, γι' αυτό το κράτησα». Και τα γυαλιά ηλίου δίνουν λιγάκι αλητεία. Ε;

Ενώ θα μπορούσε να το κάνει

Σαράντα χρόνια θυμάμαι Ελληνες Ολυμπιονίκες και κάτι ανάλογο δεν έχω ξανακούσει ποτέ! Ο Τεντόγλου δεν μίλησε ούτε για ελληνικές ψυχές, ούτε για σπάνια DNA, ούτε καν για τη δύναμη της καρδιάς – πράγμα που κάθε άλλος θα έκανε στη θέση του κερδίζοντας ένα χρυσό στο τελευταίο του άλμα. Τα άφησε όλα αυτά για μας παραμένοντας ο εαυτός του – η επιτομή ενός cool τύπου που ακόμα και τη στιγμή της υπέρβασης θυμίζει ότι δεν χρειάζονται υπερβολές για να δείξεις πόσο χαίρεσαι τη ζωή. Ένα μήνα πριν, όταν στο πρόσφατο πανελλήνιο πρωτάθλημα πέταξε στα 8.48 μ., σε καιρούς δηλητηριώδους political correct είχε πει «θέλω να ευχαριστήσω την κοπέλα μου που μου σπάει τα νεύρα και με κάνει να έρχομαι στους αγώνες τσιτωμένος και να ξεσπάω»! Τότε είχα γράψει πως το χιούμορ του είναι ένα εξαιρετικό σημάδι διάκρισης στο Τόκιο γιατί το χιούμορ είναι όπλο: βοηθά να βλέπεις τον κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις χωρίς να αγχώνεσαι και χωρίς να νιώθεις ότι η γη γυρνά γύρω σου. Κι ενίοτε χάρη σε αυτό κάνεις και καμιά αλητεία και παίρνεις ένα χρυσό. Ε;

Οπως προτιμά αυτός 

Όχι δεν έγινε καμία αλητεία. Ενας τρομερός αθλητής που λατρεύει ένα σωρό είδη μουσικής και ξεκίνησε να κάνει την πλάκα του κάνοντας παρκούρ στα Γρεβενά (πράγμα που θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ από μόνο του…) βρίσκεται στο στίβο, κερδίζει παντού στην Ευρώπη, πάει στους Ολυμπιακούς με μια από τις καλύτερες επιδόσεις στον κόσμο και παίρνει το χρυσό στο τελευταίο άλμα γιατί το αξίζει. Τίποτα από αυτά δεν είναι αλητεία, αλλά αν σαν αλητεία το βλέπει ο ίδιος κάτι παραπάνω θα ξέρει. Ο δικός του αξιακός κώδικας είναι απλησίαστος από μας που δεν έχουμε υπάρξει πρωταγωνιστές σε μυθιστορήματα. Αλλά ας μην του χαλάσουμε το χατίρι μέρα που είναι κι ας συντονιστούμε μαζί του. Φωνάζοντας για να μας ακούσει μέχρι το Τόκιο «βρε αληταρά Τεντόγλου, τι τους έκανες ρε;»….